“Hoe houd jij ze bij de les?”

Laatst vroeg iemand me: “hoe houd ik ze bij de les?”

Sinds de corona tijd werken we steeds meer op afstand van elkaar, hybride of soms volledig digitaal. Digitale meetings worden zakelijk ingestoken en er is minder ruimte voor een persoonlijk gesprek dan voorheen. Laat staan voor het uitwisselen van tips & tricks. Successen worden vaak nog wel gedeeld, maar in hoeverre maken we die niet net ietsje mooier dan ze zijn? Of wuiven we de lessons learned makkelijk van tafel?

Het uitspreken van je onzekerheden en dingen die misschien minder makkelijk gaan is lastiger geworden merkte mijn gespreksgenoot op. En daarmee zit iedere collega steeds meer op zijn eigen eilandje, wordt het echte samenwerken lastiger en lastiger en moet je er als leidinggevende harder aan trekken om ze bij elkaar te houden.

Naast het feit dat het helpt als je je collega’s beter leert kennen, heeft dit ook wel te maken met een gevoel van veiligheid. ‘Mag ik me hier nog wel kwetsbaar opstellen?’ is de vraag die er onder ligt voor veel mensen. ‘Mogen hier nog wel fouten gemaakt worden?’ of de vooronderstelling: ‘ik moet het allemaal zelf oplossen’ en ‘om hulp vragen is een zwakte’.

Als leider heb je veel invloed op dit soort onderliggende gedachten en gevoelens. Meer dan je misschien zou denken. Hoe fijn vind jij het om een compliment te krijgen? Of wanneer je je kwetsbaar opstelt niet direct ook beoordeeld te worden? We willen allemaal gezien en gehoord worden en bovenal: geaccepteerd worden door de groep waar we bij horen.

Het zit hem in kleine dingen: weet jij wanneer je teamleden jarig zijn? Ben je oprecht geïnteresseerd in hun weekend bezigheden, of hobby’s. Wil je écht weten hoe ze dat ene project aangepakt hebben? Of wanneer ze dingen lastig vinden? Of ben je eigenlijk alleen geïnteresseerd in de daadwerkelijk behaalde, positieve, resultaten?

Hoeveel tijd besteed je gedurende de werkweek om echt onderling contact te maken, niet alleen jij met je team, maar ook het team onderling. Hoe goed kennen jullie elkaar écht?

Naast het onderlinge contact speelt ook het echte kennen van de gezamenlijke belangen mee. Vaak werken we met individuele of projectmatige doelstellingen. Hierbij is het heel helder wat er aan het eind van de rit (week, maand, jaar, project etc.) opgeleverd of behaald moet worden. Wat vaak minder helder is is wat er in gezamenlijkheid voor nodig is om álle doelstellingen te halen.
Vergelijk het met een voetbalteam. Een spits heeft 1 doel: die bal in de goal van de tegenstander zien te schieten. De verdediger heeft ook 1 doel: de bal weghouden voor het eigen goal. Heel helder. Echter om de wedstrijd te winnen is er meer nodig dan alleen die focus. De verdediger zal de bal niet alleen lukraak weg moeten schieten, maar heel gericht moeten proberen over te spelen naar de spelers van het eigen team voor hem in het veld. De spits zal ervoor moeten zorgen dat hij vrij zal staan om de bal uiteindelijk toegespeeld te krijgen.

Het gezamenlijk bespreken van die doelen en de manier waarop er samengewerkt moet worden vergeten we door de waan van de dag snel. We denken dat het allemaal wel duidelijk is, het is vanzelfsprekend. En toch, juist daardoor doen we allerlei aannames die ons in de weg zitten om uiteindelijk te komen waar we wilden komen.

Verwachtingen worden niet uitgesproken, oordelen worden geveld: tel uit je winst.

Hoe houd jij ze bij de les? Deel je tips hieronder